Na twintig jaar werken bij Werring & Schuler, inmiddels onderdeel van Administor, heeft Dulce Rosina onlangs haar laatste werkdag gehad. Ze is 67, haar laptop is ingeleverd en de mailbox gesloten. Een moment dat ze zelf omschrijft als “vreemd”.

“Ik kon het woord eerst niet vinden,” zegt ze. “Een collega vroeg hoe het voelde en toen hoorde ik mezelf zeggen: vreemd. Dat is precies het juiste woord. Eerst leef je er naartoe, maar als het dan eenmaal zover is, voelt het ineens heel anders, heel vreemd.”

Van Curaçao naar Utrecht

Dulce groeide op op Curaçao, als jongste van vier kinderen. “Voor mijn ouders, die zelf de mogelijkheid niet kregen, was school heel belangrijk. Ziekmelden? Alleen als je echt iets had. Een beetje buikpijn? Dan kreeg je thee en moest je gewoon gaan. Na een half uurtje was je die buikpijn meestal ook wel weer vergeten,” lacht ze.

Op haar zeventiende kwam ze naar Nederland om te studeren. “Dat was normaal als je vwo had gedaan. Je kwam met een hele groep tegelijk, in één vliegtuig. We werden opgevangen in een hotel, en daarna naar de stad gebracht waar je ging studeren. Voor mij was dat Utrecht.”

Ze begon aan de studie farmacie, maar stopte na twee jaar. “Ik vond het niks. Toen ben ik gaan werken, vooral in de boekhouding. Ik heb allerlei cursussen gedaan. Ik werkte vaak via uitzendbureaus en ook bij verschillende bedrijven. Tot ik in 2005 bij Werring & Schuler terechtkwam.”

“Als ik iets niet wist, wilde ik het begrijpen”

In het begin was Dulce vooral bezig met boekhoudkundige werkzaamheden, jaarrekeningen maken. Maar langzaam verschoof haar werk naar belastingaangiften. “Toen dacht ik: als ik dit goed wil doen, moet ik wel weten waar ik mee bezig ben. Dus toen ben ik verder gaan studeren.”

Ze volgde de opleiding tot belastingconsulent. “Deze werd me aangeboden via kantoor, daar ben ik dankbaar voor. En ik vond het ook echt leuk. Hoe meer ik wist, hoe meer ik besefte dat ik nog veel níet wist. Dat hield me scherp. Daarom heb ik later ook nog de opleiding tot belastingadviseur afgerond.”

De overgang naar Administor

In die twintig jaar veranderde er natuurlijk van alles, maar de grootste verandering kwam vlak voor haar pensioen: de overname door Administor. “Ik was toevallig op vakantie toen het bekend werd gemaakt,” vertelt ze. “Marcel belde mij op mijn vakantieadres, zodat ik het niet via-via hoefde te horen. Dat vond ik heel netjes.” De overgang zelf verliep soepel vindt ze. “De oude en nieuwe eigenaar hebben dat goed gedaan samen. We werden stap voor stap meegenomen. Natuurlijk zijn er dingen die nu anders gaan, maar ik vind het juist wel prettig dat Jacco oog heeft voor wat efficiënter kan.”

Over leren, en over loslaten

“Het vakgebied dwingt je om bij te blijven. Er verandert altijd iets. Je wil absoluut geen fout maken in een aangifte, omdat je iets niet weet. Dus ik ging naar elke bijeenkomst van de beroepsvereniging. Niet alleen voor de PE-punten, maar omdat ik het wilde begrijpen.”

Nu dat allemaal niet meer hoeft, valt er ook iets van haar af. “De druk dat je móet werken is weg. Ik heb dat wel als een verschil gevoeld. Je hebt altijd in je hoofd wat je nog moet doen. Die klant nog bellen, dat dossier nog afronden. Nu hoef ik dat allemaal niet meer. Dat geeft rust.”

En nu?

Eerst op vakantie naar Curaçao. Daarna handwerken, quilten, lezen, tuinieren. “Gewoon een middag zitten met een boek, zonder iets te moeten. Daar kijk ik naar uit.”

Of ze het werk gaat missen? “Ik denk het wel, op een gegeven moment. Het oplossen van dingen, de puzzels. Als het dan lukt, dan is dat heerlijk. Dat is echt iets wat ik altijd leuk heb gevonden. Maar nu is het ook goed.”

Haar advies aan haar (jongere) collega’s is eenvoudig. “Investeer in je kennis. Blijf leren. Als je blijft stilstaan, word je ingehaald. Dat wilde ik niet. En het is me gelukt ook.”